Баяғыда санавицияда істегенде, жердің түбі шалғай аудандарда барамыз. Ол жерлерде не жоқ, не дәрігер жоқ, не дәрі жоқ әйтеуір тұрып жатқан ауылдар. Үйлердің жерге кіріп кеткені сонша төбесі жерге қадалып тұрады. Аурухана ішіне кірсен соғыс заманындағы кинолар сиақты. Ондай ауданда лапароскопия, фиброскопия дегендер қайдан болсын. Барлық операциялар ашық болатын. Қалаға жете алатының қалаға, жете алмайтынын сол жерге алып қалып санавиция келгенше күтетін. Санавиция бәріне шыға бермейді. Тек жүктілік болса ондайға заң қатал , бүткіл облыс тік көтеріледі. Басқа майда шуйделерге шығу қиын. Оның үстіне өзімізде дәрігер жетіспейді. Ночьтан шығып алыс аудандарға ары қарай шығып кетесің. Ол жақта лаборатория жоқ, диагностика жоқ. Көбіне орта ауырлықтағы адамдар қайтыс болатын. Бірақ қаладағыдай шум гам жоқ. Өлді мен өлді деп апарып көме салады. Соны ойлаймын да, ауылдағылардың жандары сірі ме деп. Әлі де сол күйі шығар. Ауыл түгіл аудандарда лапароскопия жасамайды. Ауылға бөлінген ақшаны әкімдер құдай форточкадан берді деп жеп жатыр. Немістердің ауылдарын көрсеңіз, біздің аудандардан жақсы. Бір шалғай ауылға барғанда короноангиография жасайтының көрген де шок болғам. Ауылдағы үнемі жабық тұратын ФАП есіме түсіп. Нұрланып болсаңыздар, енді ауылға бет бұрайық.